Συχνά ο κουρνιαχτός της επικαιρότητας και η πολιτική μας μεροληψία σκεπάζουν τη μεγάλη εικόνα των πραγμάτων. Τι θα έβλεπε άραγε ένας ξένος απέξω, κοιτώντας την Ελλάδα από απόσταση;
Εμείς εδώ, από μέσα, καταγράφουμε καθημερινά παραδείγματα ενός αδιόρθωτου πολιτικού προσωπικού. Πελατειακές δεξιές φιγούρες του αμαρτωλού παρελθόντος που οδήγησε τη χώρα στα βράχια, και που αρνούνται να συνταξιοδοτηθούν, συναγωνίζονται τη θρασεία αμετροέπεια αριστερών στελεχών της αντιπολίτευσης που μέχρι χθες κυβερνούσαν. Ο απέξω παρατηρητής θα έδειχνε επιείκεια στις παραφωνίες (κακοί πολιτικοί υπάρχουν παντού!) εστιάζοντας στη μεγάλη εικόνα και στη συνολική πορεία. Θα αποτιμούσε μια χώρα που υπέστη μια από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις της πρόσφατης ευρωπαϊκής ιστορίας και βγήκε επιδεικνύοντας εκπληκτική ανθεκτικότητα δημοκρατικών θεσμών, αυτοσυγκράτηση της κοινωνίας και ικανότητα των πολιτικών ηγεσιών να μαθαίνουν από τα λάθη τους.
Θα αναγνώριζε μια κυβέρνηση που αντιπολιτεύθηκε με αυτοσυγκράτηση και ξεκίνησε πανέτοιμη και διαβασμένη, παρουσιάζοντας λίγους μήνες αργότερα έναν πολύ θετικό απολογισμό πεπραγμένων. Συνεχίζοντας τη δημοσιονομική πειθαρχία, προτάσσοντας μεταρρυθμίσεις και διατηρώντας (με τεράστιες δυσκολίες) μια κατά βάση μετριοπαθή γραμμή στο μεταναστευτικό.
Θα εκτιμούσε επίσης ότι και η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση έχει αποφοιτήσει από το ακραία τυχοδιωκτικό παρελθόν της και, κατά τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησής της, με διακυμάνσεις, ακολούθησε πάντως μια γραμμή ευθύνης στην οικονομική πολιτική, λαμβάνοντας επίσης θαρραλέες αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική, κλείνοντας μια 25ετή διένεξη με τη Βόρεια Μακεδονία. Θα έβλεπε ένα κομματικό σύστημα κατά βάση κεντρομόλο, μετριοπαθές και αγκυρωμένο στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, στο δημοκρατικό τόξο και στην υπεράσπιση της επιλογής του ευρώ. Δεν είναι λίγα αυτά στην εποχή των fake news, του Τραμπ, του Brexit και των τεράτων.
Ο ξένος επισκέπτης μας θα κοίταζε γύρω του στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θα έβλεπε στη Γαλλία τη Λεπέν δεύτερη δύναμη. Στην Ιταλία τον λαϊκιστή Σαλβίνι να ετοιμάζεται για το comeback. Στη Γερμανία τον κυβερνητικό συνασπισμό να τρίζει, τους δύο εταίρους στα χαμηλότερα ποσοστά τους, την AfD με 15%. Στην Ισπανία κυβερνητική αστάθεια και την Ακροδεξιά στο 15%. Σε σειρά χωρών από την Ολλανδία και την Αυστρία μέχρι την Κεντροανατολική Ευρώπη θα έβλεπε αυταρχικές κι ευρωφοβικές δυνάμεις να ανέρχονται – κι ας πρόκειται για εύρωστες οικονομίες με ελάχιστη ανεργία, που έζησαν καλά την τελευταία δεκαετία και δεν θα έπρεπε να διαμαρτύρονται.
Θα εκτιμούσε ο ξένος μας ότι η Ελλάδα βίωσε στην πλάτη της τις δύο οξύτερες κρίσεις της Ευρώπης: την οικονομική κρίση του ευρώ και τη μεταναστευτική κρίση. Πολύ ηπιότερες συνθήκες οδήγησαν στα άκρα άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, παρότι εκείνες δεν έχασαν το ένα δέκατο του εργατικού τους δυναμικού στo brain drain, δεν είδαν την ανεργία για χρόνια κολλημένη σε ποσοστά 20+, τα εισοδήματα στο -30%, δεν είδαν την κανονικότητά τους σε νησιά και πόλεις να ανατρέπεται βάναυσα από ανεξέλεγκτες ροές χιλιάδων απελπισμένων ανθρώπων. Κι όμως, σε μια τρομερή διπλή κρίση, δημιούργημα οικείων λαθών, ευρωπαϊκών παραλείψεων και γεωγραφίας, η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας απέφυγε τελικά τις ακραίες επιλογές. Και τον Ιούλιο έδωσε τα παπούτσια στο χέρι στους νεοναζί της Βουλής.
Κρατώντας λοιπόν μια ζωτική απόσταση από την κακοφωνία της καθημερινής μικροπολιτικής, ο ξένος μας θα έβλεπε μια χώρα που επιβιώνει, μαθαίνει, αντέχει, ανασυντάσσεται, αλλάζει. Και αν ο επισκέπτης μας ξέρει λίγο από Ιστορία, θα αναγνώριζε μια Ελλάδα που έκανε πολλά λάθη στη διαδρομή της, όμως στα πολύ μεγάλα, στα κρίσιμα, στα ιστορικά σταυροδρόμια και στις κομβικές επιλογές επέδειξε θαυμαστό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Και πάντα κατάφερνε να βρίσκεται στη σωστή αμαξοστοιχία, έστω και την τελευταία στιγμή, έστω στο τελευταίο βαγόνι.
Επειτα από πολλά χρόνια στον πάτο της ανυποληψίας, η χώρα διαθέτει πλέον ξανά σημαντικό ευρωπαϊκό και διεθνές πολιτικό κεφάλαιο. Θα το χρειαστεί στις μεγάλες εθνικές προκλήσεις, που θα απαιτήσουν γενναιότερες δόσεις ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Στη χαλάρωση από τους εταίρους μας του ασφυκτικού πλαισίου πρωτογενών πλεονασμάτων που πνίγουν τη μελλοντική ανάπτυξη. Στη δημιουργία ενός πραγματικά κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου, κατά τη διάρκεια της γερμανικής προεδρίας, στο δεύτερο εξάμηνο του 2020. Και στην άνευ όρων αποφασιστική στήριξη της δημοκρατικής, ευρωπαϊκής Ελλάδας απέναντι στις απειλητικές ενέργειες ενός αυταρχικού, αλαζονικού, επιθετικού γείτονα.
https://www.kathimerini.gr/1055312/opinion/epikairothta/politikh/ti-eide-o-3enos-episkepths